Resmên Kevin

Wekî fîlmeke sînemayê
di perdên çavên me de
xetir û xeyal
di bîbikên çavan de
hesreta kûra xerîbîyê
wekî heftrengên projektorê
germîya bîranînên me
xwe li ziravbûna
têlên dilên me dixe, ruh vedijîne.
Ev perçebûna me a li welatê xerîbîyê
di bombebarana guhertina salan re
qermîçok û reşbûna binê çavan
zerzela hindirê me
di daristana kesk de
darekî tûtê pelên xwe rijandîye
di babilîskên payîzê de zer bûne
tîne ber çavên min.
Girî û hêstirên
li ser hinarên rûyê me rêj dibin
lorandina pêlên dengê
straneke kurdmancî di nehwirandinê de
xwe li hindirên me
belav dike, germ dike,
evîna me dilorîne, hêj dike
dixe bîra min.
Wekî barana ku hûrik, hûrik
di bêdengiya şevê de dibare
û şewqa lampa nîvvêketî
di camê de dişkîne
her roj dîsan rojeke din
ji jîyana me ya kurt
diherike û rêj dibe
di resmên kevin de...